Hayatta yollar, tercihler, insanlar ve tecrübeler var.
İyi insanlar arkadaş, dost, akraba ve ailen oluyor.
Kötü insanlar ise senin tecrübelerin oluyor.
Son dönemde en düşündüğüm konu “hayatta kötü insanlar neden var ?” konusuydu.
Sürekli aklıma geliyor, her karşıma çıktığında beni biraz daha sinirlendiriyordu.
Sanırım “Polyanna” cılık oynayıp, sebep-sonuç ilişkilendirmesinde kendimce bir çözüm buldum.
Evet, insan hayatına giren “kötü” diye tabir edebileceğimiz insan müsvetteleri hep tecrübelerin, öğretilerin oluyor. Onlar aslında birer hırsız. Çünkü senin hayatından ve zamanından çalıyor. Bu hayattaki en büyük hazinen zaman olduğuna göre bu hırsızlara çok dikkat etmek gerekli..
Sanma ki sana bir şeyler katmıyor.
Hep katıyor aslında ve seni olgunlaştırıyor.
Düşün sevgilin seni aldattı, belki günlerce ağladın ama hayat ve güven üzerine en büyük tecrübeyi edinmiş oldun.
Canım dostun dediğin, yeri geldiği zaman bir çorbayı, bir ekmeği paylaştığın insan… Belki de cebindeki son kuruşu sadece ihtiyacı var diye çıkarıp verdiğin dostun…
O sana ne mi yaptı ?
En çok ihtiyacın olduğu zamanda yanında olmadı, arkandan konuştu, eski sevgiline yakınlaştı (bunların her biri olabilecek seçeneklerdir)
İşte dostluk ve arkadaşlık hakkında en büyük dersi almış oldun.
Hep öğreti dağarcığına kattığın “dost kazıkları” oldu onlar.
Muhtemelen hiç unutmadın, unutaman da mümkün olayacak zaten…
Kadere inanırım ama kaderci bir insan değilim.
Bu ne demek oluyor diyebilirsiniz şimdi?
Ben hep şuna inandım: hayat denilen uzun-kısa göreceli yolda ilerlerken, hayat karşımıza bazı seçenekler sunuyor…
Allah bize bu seçenekleri değerlendirmek için bir kalp, bir de beyin vermiş.
Kalp ve beyin bu yollarda hep birbiriyle çelişiyor.
Devamlı çetin ama tatlı bir rekabetin hüküm sürdüğü bu savaşın galibi: bazen kalp, bazen de beyin oluyor.
Yani kader karşımıza yolları çıkarıyor ama son tercihi belkide farkında olmadan yine biz yapıyoruz.
“Neden ben?”
“Neden bu beni buldu? “
“Hep benim başıma mı gelecek bu?” demek yerine belki de iki saniye durup, sakinleşip, tekrar düşünmek, gözden geçirmek lazım konuyu…
Belki hayatımızda her dönem doğru tercihleri yapamıyoruz ve aslında içinde olduğumuz durumu analiz edemediğimiz için de bunun farkına varamıyoruz.
Hep bir şeyler üzerine kendi kendime beyin fırtınası yapmayı sevmişimdir…
Başıma gelen olaylar karşısında “neden ben ?” sorusunu sormuyorum artık.
“Ben ne yaptım da sonuç bu şekilde oldu” diye soruyorum kendime.
Bazen öyle insanlar ile karşılaşıyorum ki ne yapsam, ne kadar kendime sorsam yine de sebebi anlayamıyorum.
İşte o zamanlarda hayatımdaki bazı insanları ne kadar çok sevsem de onların hayatımdan gitmesine izin vermem gerekiyor.
Çünkü onları çözmek veya düzeltmek için gerekli çabayı sarf edip bir aşama kaydedemediysem biliyorum ki onlar da benim hayatımdaki zaman hırsızlarıdır.
HAYAT: çok acımasız bir öğretmen…
“ZAMAN” isimli dersi size sadece bir kez veriyor ve tenefüs zilini çalınca sizin dersiniz bitmiş oluyor.
Tek bir ders, sadece tek şansınız var…
Tüm zamanınız, yaşayacaklarınız, tecrübeleriniz kısacası tüm hayatınız tek bir ders ile sınırlı…
Tenefüs zili çaldığında belkide siz başka bir şekilde tekrar yaşamaya başlıyor olacaksınız veya ebedi huzura kavuşacaksınız.
Bunu şu an için bilemiyoruz ama bildiğimiz bir şey var; o da bu hayattaki zamanımızın çok kısıtlı olduğu.
O yüzden yaşadığınız hayattan bir an için kafayı kaldırıp, nefes molası vermek gerek…
Belkide çevrende seni mutlu edebilecek insanları beklemek yerine onları senin bulman gerekiyor…
Durma, bahane yaratma, hayatında mutlu değilsen hemen şimdi başla…
Sana değer verecek insanlarla vakit geçirdiğinde kendinle alakalı değerlerin de değişecek ve daha mutlu bir insan olacaksın.
Yazıyı okurken “Güzel yazıyorsun da bunları yapmak kolay mı, kolay mı insanları terk etmek, kolay mı yaşanmışlıklardan vazgeçmek, kolay mı alışkanlıkları bırakmak vb. ” diye soranlar var sanırım çünkü duyabiliyorum. 🙂
Bahane üretmek istersen ben “kolay mı” ile başlayan birçok bahane üretebilirim mesela…
Bunun yerine ayağa kalkıp harekete geçme zamanı…
Yazımı William Shakespeare’den “İyi ol” şiiri ile bitirmek istiyorum.
Sanırım bu yazıya en çok yakışan “son” bu olacak.
“ İYİ OL”
İyi ol fakat çok iyi olma.
Birazcık huysuz ol fakat çok değil.
İçinden geliyorsa dua et.
Eğer sana rahatlık veriyorsa arada bir küfür de et.
Etrafındakilere mümkün olduğunca dostça davran, müşfik ol.
Eğer bir gün kötü davranmanı gerektirecek bir durum karşısında kalırsan;
Bağır, çağır, kır, dök ve unut!
Her zaman ve her yerde eline geçen bütün saadeti yakala,
En ufak bir parçanın bile kaçmasına izin verme.
Yaşa her şeyden önce yaşa ve sırf tesadüfen bu dünyaya gelmiş olduğun için,
Laf olsun diye günlerini geçirme.
Eğer gerçek aşkı tanıyacak kadar şanslıysan;
Bütün kalbin, ruhun ve bedeninle sev!
Hayatını o şekilde yaşa ki;
Her an kendi elini sıkabilesin ve her gün faydalı olan,
Hiç olmazsa bir şey yap ki;
Gecelerin yaklaşırken örtüleri üzerine çekip kendi kendine
“Ben elimden geleni yaptım” diyebilesin.
Düşüncelerin neyse hayatında odur.
Hayatın gidişini değiştirmek istiyorsan, düşüncelerini değiştir.
William Shakspeare
" Igal's way " 