Blog Fırtınası
Gün 9.
Düşünün ki, bir kafedesiniz, başınızı kaldırdığınızda hiç ummadığınız kimi görmek isterdiniz?
“Kimi” kısmı size kalmış, buyurun yazıda anlatın.
“Hayatımın en önemli beş dakikası”
Birden gözümü açıyorum.
En sevdiğim ülkelerden biri olan İtalya’dayım.
Milan’da bir kafe de oturmuş kahvemi yudumluyorum.
Ülkemden biraz uzaklaşmak, kendimle baş başa kalmak ve son birkaç ay içerisinde verdiğim yanlış kararların ve yanlış yönlendirdiğim ilişkilerin muhasebesini yapmak için birkaç haftalığına tatildeyim.
Böyle zamanlarda yüzleştiğimiz yine kendimiz olmaz mıyız?
Evet, ben de karşımda kendimi görüyorum.
Herhalde “bir rüyadayım” diyorum.
Sanki buraya daha evvel gelmişim gibi bir his kaplıyor içimi…
O an kafamı kaldırıyorum ve bir adamın bana doğru yaklaştığını görüyorum.
O da ne? Bana çok benziyor ama sanki benim yirmi beş, belki otuz sene sonraki halim…
Saçı ve sakalına aklar düşmüş, gözlerinin altı ve alnı kırışmış, ama gülümsemesi hala benimki ile aynı…
Yaşını almış olmasına rağmen belli ki kendine güvenli tarafından pek bir şey kaybetmemiş.
Bana doğru yaklaşıyor, dökülmüş ve beyazlamış saçları, kırışmış yüz hatları ile içten bir gülümseme ile beni selamlıyor.
Neler olduğuna anlam veremeden kalakalıyorum.
“Allah’ım, bu bir rüya olmalı. Bu gerçek olamaz. Uyanmak istiyorum, Uyanmalıyım…”
Tarifsiz bir korku hissediyorum
Ama bir yanım ise neler olacağını merak ediyor.
Heyecandan kalbim ağzımda ve kafamı bu düşünceler kurcalarken, karşımdaki gelecekteki ben : ”Burası boş mu, oturabilir miyim? “diyor.
Panik oluyorum.
Bu gerçekten benim gelecekteki halim mi acaba?
“Hayır, olamaz. Küçüklüğümden beri uçsuz bucaksız bir hayal gücüm var ve öylesine güçlü ki, bana hep olur olmadık zamanlarda oyunlar oynar. Hatta çocukken öğretmenlerim bana sürekli “hayalperest” derlerdi. Yine hayal dünyasına dalmış olmalıyım” diyorum içimden.
“Şaşırma genç adam, evet ben ile sen arasında hiçbir fark yok, sadece ben senin biraz daha yaşlanmış halinim” diyor tüm sempatikliği ile gelecekteki ben.
“Hayır, bu gerçek olamaz diyorum” karşımda anlamlı gözlerle bakan yaşlı halime…
Yine gülümsüyor.
“Aklın seninle oyunlar oynuyor zannediyorsun, ama öyle değil. Nasıl, neden, niçin sorularını hiç sorma. Zaten sana gelecekteki hayatın ile alakalı bir şey anlatmayacağım. Daha doğrusu anlatamam” diyor.
“Neden ?” diye soruyorum panik içerisinde.
“Çünkü…” diyor sevimli adam. Duraksıyor. Yutkunduktan sonra garsonu çağırıyor ve su istiyor.
Su gelinceye kadar konuşmuyor. Yaklaşık iki dakika kadar öylece duruyoruz.
Heyecanla bekliyorum. O an hayatımın en heyecanlı anlarından biri.
Garson suyu getiriyor. Gelecekteki ben, suyu bardağına yavaşça döküyor.
Su bardağa dolarken sanki an an zaman duruyor.
Her şey birden yavaşlıyor.
Gelecekteki ben’in su şişesinin kapağını açışını, tek eliyle bardağı tutuşunu saniye saniye, ağır çekim bir film gibi izliyorum. Bardağa dökülen su damlacıklarının havada ayrılışlarını ve tekrar birleşip bardağa dolduklarını görüyorum…
Zaman, hiç düşünmediğim kadar ağır ilerliyor.
Toplamda yirmi saniye süren bu olay bana sanki yirmi dakika sürmüş gibi geliyor.
Adam bardağa döktüğü sudan bir yudum alırken farkına varıyorum. Zaman sanki eski hızına dönüyor. Ya da olayın heyecanından bana öyle geliyor, bilemiyorum.
“Çünkü geleceğin daha yazılmadı genç adam. Yani ben aslında yokum.” diyor.
Anlamaya çalışan, meraklı gözlerle yaşlı halimin yüzüne bakıyorum.
Ne diyeceğimi ve ne yapacağını bilemediğim bir çaresizlik içerisinde kalakalıyorum…
“Anlatması da en az anlaması kadar zor, aslında varım ama yokum. ” diyor karşımdaki adam…
Kafam öyle karışıyor ki, artık sinirleniyorum.
Sesimin tonunu yükselterek:
“Bu bir şaka mı? Eğer bir arkadaşım seni buraya gelmen konusunda ikna etti ise bilmeni istediğim bir şey var ki, ben bu tip şakalardan hiç hoşlanmam ve hemen anlatmaya başlamazsan daha da sinirleneceğim” diyorum.
Yaşlı adam sakince tekrar gülümsüyor. Öyle içten ki, insanın kızgınlığını bir anda alabilen bir gülümseme…
” Biliyorum. Seni senin kadar iyi tanıyorum. Sakin ol lütfen. Maksadım ne seni kızdırmak, ne de şaka yapmak. Hem o işler için biraz yaşlı olduğumu fark ettiğini sanıyordum.” diyor.
“Amacının ne olduğunu bilmiyorum, ama hemen anlatmaya başlamazsan ben gideceğim ve istesen de anlatacak birini bulamayacaksın…” diyorum sinirli tavrımı devam ettirerek…
“Genç adam, benim kim olduğum hiç önemli değil. Beni şu an karşında görebiliyor musun? Asıl önemli olan bu ve sana anlatacağım şeyler. Sana bunları anlatırken bile sen hala bir rüyada olup olmadığını düşünüyorsun. Hiç değişmemişsin, farkında mısın bilmiyorum: küçükken de detaylar ile uğraşırken büyük resmi kaçırdığın zamanlar olurdu. Ama hala bir şeyleri değiştirmek için zamanın var. O yüzden sinirlenmek yerine sakin ol ve can kulağıyla beni dinle lütfen.”
Karşımdaki gelecekteki ben beni çocuk azarlar gibi azarlıyordu. Fakat o kadar iyi tanıyordu ki beni, doğru olduğuna inandığım şeyleri sükûnetle dinleyeceğimi biliyordu. Sadece dinliyorum peki dercesine kafamı salladım.
Gelecekteki ben devam etti:
” İgal: Sana geleceğinle ilgili hiç bir şey söyleyemem. Yani nerede yaşayacağın, kimle olacağın, nasıl bir hayatın olacağını bilemem.
Neden dersen; kader çizgini belirlemek hala senin elinde. Bazen karamsarlığa kapılabiliyorsun, biliyorum.
Ama senin hayatta en değerli özelliklerinden biri; gülen yüzün ve problem çözmedeki yeteneğin olmuştur.
O yüzden kendine güvenmekten vazgeçme. Ne olursa olsun, hangi durumda olursan ol kendine güven.
Başaracağını bil. Çalışmaktan hiç ama hiç yılma.
Okumak ve yazmak hayat felsefen olsun çünkü onlar hayat savaşında silahın ve kalkanın olacaklar.
Umutsuzluğa kapılma çünkü ne olursa olsun dostların hep yanında olacak ve seni hiç yalnız bırakmayacaklar.
Hayatının ne kadar anlamlı ve kaliteli olacağı da seçeceğin bu yollara bağlı.
O yüzden tercihlerini yaparken çok iyi düşün.
Bazı tercihleri sadece bir kez yapabilirsin ve hayatın boyunca o tercihlerinle yaşarsın. ” dedi ve durdu.
Bir kaç saniye masaya baktı, gözlerini benden kaçırdı. Sonra tekrar bana, gözlerimin içine baktı.
” Ve hayal etmekten hiçbir zaman vazgeçme. Çünkü hayal etmek sahip olduğun en değerli yeteneklerden biri ve hayallerine, hayal ettiğin sürece sahip olabilirsin.”
Oturduğu yerden yavaşça doğruldu. Sanki gitmeye hazırlanıyordu.
Yaşadığım olayın şoku ile boğazım düğümlendi adeta hiç bir şey diyemedim. Sadece donuk ve duygusuz gözlerle bakakaldım.
Söyleyeceğim yüzlerce şey, soracağım onlarca soru varken; hiç bir şey diyemedim.
Kelimeler boğazıma dizilmiş, gözlerim dolmuştu.
Garip bir heyecan duyuyordum ve aslında biraz mahcuptum.
Karışmış ruh halim ile ağzımı açıp bir şeyler söylemek istedim.
Tam konuşacaktım ki; gelecekteki ben sanki anlamış gibi: “Gerek yok, o soruların cevabını ben veremem, onları zaman içerisinde kendin bulacaksın.” dedi.
Bütün bu olanlar bana bir ömür kadar uzun gelse de aslında hepsi beş dakika içerisinde yaşanmıştı.
“Hayatımın en önemli beş dakikası”
Hayal miydi yoksa gerçekten yaşandı mı hala tam olarak çözemediğim bir beş dakika.
Bildiğim tek şey: aldığım eğitimler ve öğrendiğim onca şeyin ardından insanın hala öğrenebileceği çok şey olduğuydu.
Bazen insan; hayatının en önemli derslerini yine kendisinden öğrenebiliyor, üstelik beş dakika içerisinde…
İşte bu zamanlarda, hayat sizi şaşırtmaya devam ediyor demektir.
Hayatın beni şaşırttığı gibi, sizleri de şaşırtması, iç sesinize kulak vermenizle mümkün…
Unutmayın iç sesiniz hep doğruyu söyler…
İgal Biton
" Igal's way " 